Aslında yaşanabilir bi dünyada yaşıyoruz. Yada yaşadığımızı sanıyoruz. Bi çoğumuz sadece nefes alıp, hayattan hiç bi keyf almadan yaşamımızı sürdürüyoruz. Herkesin bi derdi var, kiminin aile kiminin okul kiminin sevgili kiminin para sıkıntısı vb. Yani anlayacağınız hayat kimseye kolay değil, aslında herkese adil davranıyo hayat. Öyle gözükmese de öyle. Mesela bi örnek; Fakiri parasızlıkla sınıyo allah, zengini de parasıyla sınıyo. Yukarıda bizi izliyo, hepimiz bi sınavdayız. Bazıları bu sınavdan anlının akıyla çıkıyo bazıları da sabredemiyo ve bırakıyo kendini. Çeşitli yollarla ölmeyi deniyo, kendine zarar veriyo falan. Bence bu çok saçma, tamam bende yaptım. Yapmadım değil, ama düşünsene bi ya. Sen ölüyosun arkandan annen baban. Sevdiklerin ağlıyo günlerce aylarca hatta yıllar geçse bile geçmiyo o içindeki yara. O içindeki acı. En acısı da ne biliyomusun? Ölüyosun ve cenaze namazın daha kılınmıyo. Düşündükçe tüylerim diken diken oluyo. Şimdi hangisine üzülmeli insan? Mor bi cesete mi yoksa en değer verdiği insanı kaybettiğine mi?