Kendi yazılarımdan*

 Çok değil, daha dün. Kulağımda hala yankılanan sözler, haladır aklımda.

Vazgeçmemi söyleyen binlerce sese bir yenisi daha eklendiç Tek bir ağızdan sabret, vazgeç, bekle, dur bakalım bi ya hayırlısı neyse o olur, zamana bırak sözlerini söyleyenler yetmezmiş gibi içimde konuşup duran seslerde bunlara katılır oldu. Tek bi kelimeyle, daha doğrusu bi kaç cümleyle. Tüm dünya senden vazgeçmemi haykırsa,vazgeçmeyeceğimi söylerim. Fakat bana vazgeç diyip duran, sen olunca ölesiye canımı yakıyor. Ve fazlasıyla da zoruma gidiyor. Senin tek bi sözünle ben siyaha bile beyaz diyebilirken. Onu demen çok zoruma gitti mavişim, acıttı. Çok kanattı. Ben artık istesem de vazgeçemeyeceğim bi  yoldayım. Kimsesiz hissettiğim bi yol bu, kapkaranlık. Çünkü bunu yaşayan az kişi var ve inanmayacak bi çok kişi.

Bana inanma, benden defalarca vazgeç, beni hiç kabul etme ve hiç sevme. Bunlar senin yapabileceğin ve benim asla engel olamayacağım. Sorgulamayacağım şeylerdir. Çünkü ne hakkım var senin hayatın üstüne ne de bir imkanım.